Loontrekkenden onder het nieuwe dubbelbelastingverdrag met Frankrijk

Een vaste regel, die we in alle dubbelbelastingverdragen terugvinden, is de zogenaamde 183-dagenregel. Als een Belg in Frankrijk loon verwerft, dan is die Belgische werknemer in principe in België – zijn woonstaat – belastbaar. Als de Belg daarentegen ook fysiek in Frankrijk verblijft, zal Frankrijk (de werkstaat) hem mogen belasten. 

Op die regel bestaat een uitzondering – wat dus betekent dat de Belgische werknemer in België zal belast worden – als drie voorwaarden gelijktijdig vervuld zijn:

1. De Belg verblijft minder dan 183 dagen in Frankrijk.
2. Het loon komt niet ten laste van een Franse werkgever.
3. Het loon komt niet ten laste van een vaste inrichting in Frankrijk.

De logica die hierachter zit is vrij eenvoudig: als het loon een aftrekbare kost vormt in Frankrijk, dan wil Frankrijk het loon ook als een inkomen kunnen belasten.
Bovenstaande regel geldt op dezelfde manier voor de Fransman die in België komt werken.

De 183-dagenregel (puntje 1 hierboven) bestond ook al onder het oude verdrag, maar de 183 dagen worden nu anders berekend: onder het oude verdrag moest je de berekening per kalenderjaar maken. Als iemand van 2 juli 2020 tot 29 juni 2021 in Frankrijk verbleef, voldeed die onder het oude verdrag aan de minder dan 183-dagenregel. Onder het nieuwe verdrag moet u de periode beoordelen per tijdvak van 12 maanden. Als een werknemer dus op 2 juli 2020 naar Frankrijk vertrekt, dan wordt op 2 juli 2021 bekeken hoeveel dagen hij er in totaal verbleven heeft.
In andere, recente dubbelbelastingverdragen wordt de 183-dagenregel zo al toegepast.

Dat het loon betaald wordt door, of namens, een werkgever die géén inwoner is van de werkstaat (puntje 2 hierboven), is ook nieuw. Vroeger stond er namelijk dat het loon ten laste moest zijn van een ‘Belgische werkgever’. Nu volstaat het dat die werkgever geen Franse werkgeveris. Bij een Belg die in Frankrijk werkt voor een Duitse werkgever speelde de 183-dagenregel niet, maar onder het nieuwe verdrag is dat wél het geval.

De derde regel – het loon mag niet ten laste komen van een vaste inrichting van de werkgever in de werkstaat – werd gewoon overgenomen uit het vorige dubbelbelastingverdrag.

Het parlementaire proces van een belastingverdrag is moeilijk te voorspellen. In België moeten naast de federale overheid immers ook de gewesten hun goedkeuring geven. Meestal ligt dit soort van documenten ook niet bovenop de stapel van het wetgevend werk. Maar soms, als het heel erg belangrijk is, kan het toch snel gaan. Algemeen verwachten we dat het nieuwe dubbelbelastingverdrag met Frankrijk in werking zal treden op 1 januari 2023. 

Dat geeft u als werkgever nog wat tijd om te kijken of het verdrag een impact heeft op uw werknemers. Denk maar aan de Belg die tijdelijk voor een Duitse werkgever in Frankrijk werkt: die kan nu plots wél de 183-dagen regel genieten, waar dat voorheen niet kon. Er moet zeker gekeken en berekend worden of het zinvol is om de belastingheffing naar België toe te trekken door de voorwaarden van de nieuwe 183-dagenregel toe te passen, dan wel of het juist interessanter is om te vermijden dat België belastingbevoegd wordt.

Ten slotte mogen we ook niet uit het oog verliezen dat het bovenstaande ook geldt voor Franse inwoners die in België komen werken. Zeker voor vennootschapsgroepen die vestigingen hebben in beide landen en die hun personeel regelmatig de grens laten oversteken, moet het nieuwe verdrag grondig bekeken worden.